بر اساس اعلام سازمان بهداشت جهانی، چاقی و اضافه وزن يکی از معضلاتی است که سلامت جمعيت بسياری از کشورهای جهان، ازجمله ايران را تهديد می‌کند. بررسی مطالعات پيشين نشان می‌دهد که عوامل شناختی، به ويژه سوگيری توجه، نقشی مهمی در ناکامی کسانی که به منظور کاهش وزن، تحت رژيم درمانی قرار می‌گيرند، ايفا می‌کند. همچنين، نتايج پژوهش‌های صورت گرفته حاکی از آن است که سبک خوردن افراد، عامل مهمی در پيش بينی ميزان موفقيت آنها در رسيدن به هدف کاهش وزن است.
هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط عوامل فوق در جامعه ايرانی است. روش: در پژوهش حاضر رابطه بين سوگيری توجه، سبک‌های خوردن، و تعامل اين دو در کسانی که تحت رژيم کاهش وزن بودند (34 نفر) و در افراد عادی (35 نفر) مورد بررسی قرار گرفت؛ اين افراد واجد ملاک‌های پر اشتهايی روانی و بی‌اشتهايی روانی نبودند. برای سنجش سوگيری توجه از نسخه تطبيق يافته آزمون استروپ هيجانی و برای سنجش سبک خوردن غالب از پرسشنامه عادات خوردن داچ استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس چندمتغيری حاکی از آن بود که سوگيری توجه خوراکی و نمايه توده بدنی در رژيم گيرندگان، بيش از افراد عادی است. همچنين، اغلب افرادی که رژيم غذايی داشتند، در مقياس‌های خوردن بازداری شده و خوردن هيجانی نمرات بالاتری را نسبت به گروه غير رژيم گيرندگان کسب کردند.
نتيجه‌گيری: رژيم گرفتن می‌تواند با افزايش سوگيری توجه و غلبه سبک خوردن بازداری شده و هيجانی همراه باشد. اين عوامل در چارچوب نظريه انگيزشی می‌توانند شکست در رِژيم درمانی را تبيين کنند.
درباره این سایت